اینجا خیلی خودمم...

آدمیزاد عجیب است! دلش زده می شود از بودن های یکی در عین حال دلتنگ بودن کس دیگری است... چرا تو به قدر این نیستی؟ همش می ترسم که تو هم دلت از من زده بشود و دلتنگ بودن های کس دیگری بشوی... خیلی دوستش داری؟ هان... کاش یکبار به خودم می گفتی... انقدر باورش برایم سخت شده که نگو... مدام باور می کنم که تو برای کس دیگری هستی و مدام باز خیال می بافم که برای من باشی... کاش مال من نبودنت انقدر تابلو لااقل... یکبار هم نمی نشینم برای نبودنت سوگواری کنم که بلند شوی بار و بندیلت را ببندی از خیالاتم سفر کنی... اصلا سوگوارت نیستم... بهت زده ام و باور نمی کنم که نباشی با همه ی اطمینانی که اینجا خیلی خودمم......

الا ای یوسف مصری که کردت سلطنت مغرور/ پدر را باز پرس آخر کجا شد مهر فرزندی؟

آسمان بار امانت نتوانست کشید/ قرعه کار به نام من دیوانه زدند

الا ای طوطی گویای اسرار/ مبادا خالی ات شکر ز منقار

ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی/ سود و سرمایه بسوزی و مهابا نکنی

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند/آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها/ که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها

 

اینجا خیلی خودمم......